Originele titel: Laurie en De Muziekkamer
Auteur(s): Stephen King
Jaartal eerste uitgave: 2001
Uitgebracht in Nederland als: hardcover
Verhalenbundel: Ja
Binnenschrift: –
Nominatie(s): Nee
Verfilmd: Nee
Hieronder de boeken en/of bundels waarin deze titels ook zijn verschenen:
–
Het boek/verhaal is uitgegeven met de volgende covers:
|
| 9789083175409 hardcover Stephen King Fanclub 1e druk 21-09-21 |
Informatie over de uitgave:
Speciale uitgave ter ere van het 19-jarig bestaan van de Stephen King Fanclub. Twee verhalen die nooit eerder in het Nederlands zijn verschenen: LAURIE & DE MUZIEKKAMER
Genummerde en gelimiteerde uitgave van maar 200 exemplaren (wij kregen de rechten alleen voor deze hoeveelheid). Het is een zogenaamd ‘draaiboek’, waarbij je het boek moet omdraaien om het andere verhaal te lezen. 72 pagina’s, heeft een handig verzameloverzicht en 4 fan-foto pagina’s in kleur.
Het boek was binnen enkele uren uitverkocht.
26-09-21 We hopen op toestemming van de agent om nog meer exemplaren als paperback te mogen maken…
begin 2022: Helaas krijgen we geen toestemming om een paperback uit te geven van de agent van Stephen King.
Het begin van het verhaal gaat als volgt:
Laurie
Zes maanden nadat Lloyd Sunderlands vrouw was gestorven, met wie hij veertig jaar getrouwd was geweest, kwam zijn zus van Boca Raton naar Caymen Key gereden om hem op te zoeken. Ze had een donkergrijze puppy meegenomen en zei dat het een kruising was tussen een border collie en een mudi. Lloyd had geen idee wat een mudi was en dat kon hem ook niets schelen. ‘Ik wil geen hond, Beth. Een hond is wel het laatste wat ik wil. Ik kan amper voor mezelf zorgen.’
‘Dat is overduidelijk,’ zei ze en ze maakte het piepkleine riempje los. ‘Hoeveel kilo ben je afgevallen?’
‘Weet ik niet.’
Ze bekeek hem eens goed. ‘Ik zou zeggen iets van zeven. Dat kon je hebben, maar niet nog meer. Ik zal een omelet met worst voor je maken. En geroosterd brood. Heb je eieren?’
‘Ik wil geen omelet met worst,’ zei Lloyd, terwijl hij de hond in de gaten hield. Die zat op het hoogpolige witte tapijt en hij vroeg zich af hoelang het zou duren voordat ze daar een visitekaartje achterliet. Het tapijt moest nodig gestofzuigd worden en waarschijnlijk ook schoongemaakt, maar er was tenminste nog nooit op geplast. De hond keek hem aan met haar amberkleurige ogen. Leek hem bijna te bestuderen.
De Muziekkamer
De Enderby’s zaten in hun muziekkamer – zo noemden ze die, ook al was het eigenlijk gewoon de logeerkamer. Ooit hadden ze gedacht dat het de kinderkamer van kleine James of Jill Enderby zou worden, maar na tien jaar proberen leek het steeds onwaarschijnlijker dat een wondertje met tien vingertjes en tien teentjes op ontdekkingsreis zou gaan. Ze hadden geaccepteerd dat ze kinderloos waren. Ze hadden tenminste werk, wat een zegen was in een jaar waarin er nog steeds genoeg mensen in de rij stonden voor gratis brood. Er waren stille periodes, dat was waar, maar als er werk was hadden ze het te druk om aan iets anders te denken en zo hadden ze het allebei graag.
Meneer Enderby was de New York Journal-American aan het lezen, een nieuw dagblad dat nog niet eens een half jaar bestond. Het was een soort sensatiekrantje, maar toch ook niet helemaal. Meestal begon hij met de strips, maar als ze aan het werk waren bekeek hij eerst de lokale nieuwsberichten. Dan keek hij snel de artikelen door, voornamelijk de politieberichten.
Nominaties:
–
Verfilmd:
–
