1) Gegevens:
Titel: De Groene Mijl
Auteur: Stephen King
Ondertitel: De complete seriethriller
Oorspronkelijke titel: The Green Mile
Vertaling door: Huga & Nienke Kuipers
Uitgeverij: Luitingh ~ Sijthoff
2) Inhoud:
Paul Edgecombe is een man van middelbare leeftijd, die in een ouderenpension zit. Daar begint hij zijn levensverhaal te vertellen aan Elaine, zijn vriendin. Hij vertelt haar het verhaal van hoe hij in zijn jonge jaren cipier was in de gevangenis, meer bepaald in ‘death row’, de dodengalerij, daar waar de gevangenen moeten wachten om door ‘old sparky’ ( zo noemden ze de elektrisch stoel ) geëlektrocuteerd te worden.
Hij vertelt over één speciaal geval, dat hem na al die jaren nog steeds is bijgebleven, namelijk het geval John Coffey. John Coffey is een simpele maar gigantisch grote en sterke zwarte man, die in zijn cel op de dood wacht omdat men hem schuldig heeft verklaard aan het kidnappen, verkrachten en vermoorden van twee meisjes van rond de 10 jaar. Alle cipiers bekijken hem in het begin aan met schrik in hun ogen, want zo’n man van ongeveer 2 meter en 150 kilogram, daar kijk je wel eens van op. Maar naarmate de film vordert, hebben ze snel door dat hij niet al te snugger is, en ook totaal niet gewelddadig. Dit speelt natuurlijk in tegen de verwachtingen, want iemand die twee meisjes ontvoert, verkracht en vermoordt, daar moet toch iets flink mis zijn in zijn bolletje. Zo komt aan het licht dat John Coffey de meisjes niets misdaan heeft, in tegendeel. Hij is een geschenk van God, iemand die ziektes kan genezen (of met zijn woorden: kan terugnemen). Nadat hij de vrouw van de gevangenisdirecteur heeft genezen van een gigantische tumor, gelooft iedereen in deze theorie. Het waargebeurde verhaal is dus dat John Coffey zag dat de meisjes werden vermoord, dat hij de man wegjaagde en probeerde ‘alles terug te nemen’, maar het was te laat. Er valt niets aan te doen, de bewakers kunnen niet bewijzen dat het zo is gebeurd en John Coffey eindigt op de elektrische stoel. Maar het blijkt echter, dat John iets van zijn levenskracht aan Paul Edgecombe had gegeven, waardoor die op een leeftijd van meer dan 100 jaar nog steeds in leven is.
Met zijn woorden: ‘dit is mijn straf, Elaine, de wetenschap dat ik ook jou nog zal overleven. Ik heb al mijn vrienden zien sterven, mijn vrouw, maar ook jou zal ik overleven. Dit is de straf die God mij aandoet omdat ik zijn creatie, de goede John Coffey heb laten sterven’.
3) Personages:
De hoofdpersoon is Paul Edgecombe, want het wordt verteld vanuit hem, en van hem weet je ook het meest. Paul is een hele sociale man, dat merk je aan hoe hij omgaat met zijn collega’s, en hij is ook iemand die snel de goede mensen vertrouwt, zo gaf hij bijvoorbeeld de stervende muis bijna gelijk aan John Coffey, terwijl hij toen nog een beetje dacht dat hij een moordenaar was. Ook gelooft hij in de onschuld, maar weet ook goed wat het kwade is, zoals bijvoorbeeld Percy, en Billy ’the kid’ Wharton. Hij maakt wel een ontwikkeling door in het boek, in het begin is hij namelijk nog wat nuchter, en gelooft niet dat iemand zo’n genezende krachten kan hebben, maar later gelooft hij hier toch in.
John Coffey is na Paul denk ik de belangrijkste persoon. Ik vermeld in dit verslag iedere keer zijn hele naam, want in het boek gebeurde dat ook. Omdat John Coffey niet heel erg spraakzaam is, krijg je niet veel te weten over bijv. zijn verleden. Je weet van hem alleen dat hij die genezende krachten heeft, gedachten kan lezen en erg ongelukkig is. John Coffey is niet slim, hij weet niet veel, kan niet lezen en schrijven, maar hij is een goed mens. Hij weet wel hoe hij met mensen om moet gaan, hij is sociaal erg goed aangelegd. Hij wil graag zoveel mogelijk mensen helpen, en zoveel mogelijk goed doen. John Coffey is erg bang, en heeft veel verdriet om al het kwade in de wereld.
Dan zijn er nog enkele bijpersonen, zoals bijvoorbeeld Percy en Billy ’the kid’ Wharton, die allebei voor ‘het slechte’ staan. Percy komt in het boek iets meer voor met zijn slechte daden. Je weet niet echt wat ze denken.
Dan zijn er nog de collega bewakers van Paul, zij komen in het boek wel veel voor, maar zijn voor de verhaallijn niet heel erg belangrijk. Ook Paul’s vrouw, zijn baas en diens vrouw spelen een (kleine) rol in het verhaal, maar je weet niet wat ze denken, en doormaken.
Ook mr. Jingles, de muis van Delacroix komt vaak terug, maar ik denk niet dat dit een persoon te noemen is, dus eigenlijk hoor die hier niet bij.
4) Stijl, manier van schrijven:
In dit boek, dat eigenlijk een samenbundeling is van verschillende delen, volgt men heel de tijd het leven van Paul Edgecombe. Het hele verhaal wordt door zijn ogen gezien en de schrijver geeft alles zo duidelijk weer dat je echt de pijn en de emoties van deze man zelf voelt. Het boek is zo prachtig verteld dat je het in één haal door wilt uitlezen.
Bravo trouwens aan Frank Darabont, de man die dit boek heeft verfilmd. Indien u zowel de film heeft gezien als het boek gelezen, zult u het met mij eens zijn dat hij er een prachtig werk van heeft gemaakt, een old-time-classic. Bijna net zo beroemd of zelfs beroemder dan het boek zelf.
5) De schrijver: leven en werken:
Stephen Edwin King werd op 21 september 1947 geboren in Portland, Maine. Hij was de tweede zoon van Donald King en Nellie Ruth Pillsbury. David, zijn oudere broer, was twee jaar tevoren geadopteerd, omdat Nellie King te horen had gekregen dat ze geen kinderen zou kunnen krijgen. Stephens komst was dus in zekere zin een verrassing.
In heel zijn leven had er al veel tegengestoken, en uit pure ellende begon hij een kort verhaal, Carrie, waar hij de voorafgaande zomer mee had gestoeid, te herzien. Na wat vruchteloze pogingen gooide King het werk gefrustreerd in de prullenbak. Tabitha viste het er weer uit en spoorde hem aan ermee verder te gaan. Omdat hij het oordeel van zijn vrouw vertrouwde, deed hij dat. Het verhaal groeide aan tot 25.000 woorden, te lang voor een kort verhaal, te kort voor een novelle. Naar analogie van John Dos Passos voegde King er nog wat verzonnen artikelen uit kranten en andere publicaties aan toe, om het verhaal langer te maken en waarheidsgetrouw te doen lijken. Eind 1972 was het af. ‘Mijn weloverwogen mening was dat ik de grootste sof aller tijden had geschreven,’ herinnert King zich.
Bij Doubleday dachten ze daar anders over. Na wat aanpassingen kon Carrie de toets der kritiek doorstaan. King werd uitgenodigd naar New York te komen, waar hem werd verteld dat zijn boek mogelijk zou worden uitgegeven.
In maart 1973 ontving het gezin King een telegram met het nieuws dat Carrie uitgegeven zou worden. Een voorschot van $ 2500 begeleidde het goede bericht. Op moederdag belde Bill Thompson op om te zeggen dat de rechten voor de paperbackversie waren verkocht voor $ 400.000, waarvan King de helft zou ontvangen.
Ook vandaag de dag is Stephen King wereldberoemd en overal gewild. Nog voor een boek van zijn hand goed en wel in de winkels verschijnt, is het verhaal al opgekocht door één of andere filmmaatschappij.
Het begon allemaal met Carrie, en nu – zo’n kwart eeuw later – kan King ons nog steeds verrassen. Het gaat om het verhaal, niet om de verteller, zegt King. Maar in dit geval verdient de verteller zeker de eer die hem toekomt.
6) Eigen mening:
Toen ik aan het boek begon had ik al een idee wat me te wachten stond aangezien ik de film al had gezien. Toch was het boek een aangename verrassing want hed word op een totaal andere manier verteld. In het boek gebruikt men het standpunt van Paul Edgecombe op middelbare leeftijd die het verhaal vertelt, in de film laten ze gewoon het verhaal dat Paul heeft meegemaakt zien… Het boek bleef me boeien tot het einde omdat het zo goed geschreven is.
