Eng, maar waar…
Een vrije Nederlandse vertaling van het interview dat Stephen King gaf voor Entertainment Weekly’s met Chris Nashawaty.
Stephen King vertelt over zijn beslissing om te stoppen met publiceren.
Het busje dat Stephen King raakte op een afgelegen weg in Maine op 19 juni 1999 heeft niet alleen zijn rechterbeen verbrijzeld, maar hij brak daarbij ook zijn heup en vier ribben, beschadigde zijn ruggengraat op 8 plaatsen en of het nog niet genoeg was had hij ook nog een klaplong. Eigenlijk zou hij dood moeten zijn. Zijn vrouw en hijzelf hebben een naam voor de tijd na zijn ongeluk: The Bonus Round. Alles bij elkaar voelt hij zich toch goed zegt hij. En hij is het zat om zichzelf er over te horen vertellen. Net zoals hij het zat is om over zoveel te praten, inclusief zijn beslissing om te stoppen met publiceren.”Ik heb genoeg bomen van de wereld omgezaagd” zegt hij.
King heeft altijd gegrapt over het feit dat hij niet een parodie op Harold Robbins wil worden. Maar deze keer is hij serieus dringt hij aan. En het lijkt erop dat hij zijn spelplan klaar heeft. Eerst het geheim van de Buick, daarna de laatste drie delen van de donkere toren en daarna… geen boeken meer. Mensen zullen de eerst anderhalf jaar wel zeggen dat het gepraat over mijn pensioen belachelijk was, maar daarna….
Geen boeken meer?
Zeker.. Ja. En allereerst: ik zal niet stoppen met schrijven want ik zou niet weten wat ik tussen 9 en 1 uur zou moeten doen elke dag. Maar ik stop met publiceren. Ik heb het geld niet nodig.
Je stopt ze gewoon in een la?
Waarom niet? Daar is toch niets mis mee? J.D.Salinger heeft dat jaren gedaan. Er is een verhaal over een mevrouw die bij de bank in New Hampshire werkt, waar Salinger een kluisje heeft. En elk jaar ging hij weer naar binnen met een doos met een touwtje erom. En als je ooit in de publiciteit gewerkt hebt, dan weet je hoe een doos voor een manuscript eruit ziet… Dus vroeg ze of hij zijn boeken aan het wegbergen was, en hij zei Ja. “Ga je ze nooit publiceren?” vroeg ze hem. En hij keek naar haar en vroeg haar “Waarom?” En dat is een van de verhalen waarvan je zegt: Als het niet waar is, zou het waar moeten zijn….
Maar hoe zit het dan met de fans?
Ik heb het idee dat elk boek voor elke klant te koop zou moeten zijn altijd verworpen, zegt King geschokt. Ik kreeg hele boze brieven over de Donkere Toren boeken wanneer ze limited editions waren. Iemand zal zeggen “Nou, ik wil dat boek!” En ik ben meer van “Heej er zijn ook mensen in de hel die ijswater willen!”
Eigenlijk lijkt het erop dat iedereen behalve Stephen King zelf denkt dat hij niet zal stoppen. Susan Moldow zijn publisher zegt betrokken te zijn bij Steve sinds 1997, en dat sindsdien 6 verschillende versies over hoe Stephen King zou gaan stoppen met schrijven de ronde deden. Dus neemt ze alle verhalen met een korrel zout. En ook Peter Straub, met wie King samen de Talisman en Het Zwarte Huis schreef, heeft moeite te geloven dat King gaat stoppen.
Maar, zegt King, de Donkere Toren serie zouden wel het meest passende einde zijn. Als alles al is gezegd en gedaan zal de scherpschuttersage zo’n 5000 pagina’s beslaan. Dat is een goed einde, en als deze boeken eenmaal klaar zijn is er ook niets meer te zeggen.
Zijn laatste nieuwe boek in Amerika is From a Buick 8, en King zegt daarover dat het heel dicht ligt bij het herhalen van zichzelf. Het is niet Christine, maar een boek over een auto. Op een gegeven moment verlies je je kracht op het verhaal en moet je je afvragen: Wanneer is het genoeg? Ja, ik zal best nog wat boeken kunnen schrijven, maar eerlijk gezegd heb ik er al bijna 50 geschreven… Dat is heel wat meer dan Norman Mailer’s ooit gaat publiceren, dat kan ik je garanderen!
Maar zal hij de wens weer een boek gepubliceerd te zien niet gaan missen?
Nee hoor, echt niet. Waarom zou ik dat missen? Ik ga naar Detroit om boeken te signeren in een supermarkt.. wat een spektakel! Maak je een grapje?
Net als de schrijver in Misery geeft King toe dat zijn relatie met zijn fans soms overweldigend is. En natuurlijk vanwege het soort verhalen dat hij schrijft zitten er ook randgevallen Annie Wilkes fans tussen. Het lijkt volgens King op een Scène uit “The day of the Locust”, een Amerikaanse Freak show. Tom Cruise, Bruce Springsteen, Stephen King, John Grisham, Bob Dylan — allemaal zijn we freaks. En dat zijn we. En mensen komen naar ons kijken.
Natuurlijk laat hij nog een naam uit deze lijst weg, J.D. Salinger. En misschien realiseert hij het zich niet, maar door te stoppen geeft King wellicht alleen maar brandstof aan dat waaraan hij juist wil ontsnappen… In feite is het zo horrorachtig ironisch dat het weer een perfect idee lijkt voor zijn volgende boek… als hij er ooit nog aan begint…
Het originele Engelstalige interview staat niet meer online.
