Interview door Amazon.com
Vanaf dat het eerste deel van de serie gepubliceerd was in 1982, is Stephen King’s magische en mysterieuze Donkere Toren universum zodanig gegroeid dat het nagenoeg in elk verhaal dat hij schrijft wel terug te vinden is. Redacteur Ben Reese van Amazone.com kwam zeer recentelijk in contact met King om te praten over de op dit moment nog te publiceren delen van zijn Donkere Toren serie, over de geruchten van zijn pensioen en de classificatie van het horrorgenre.

Amazon.com; De eerste vier delen van jou Donkere Toren serie worden deze zomer weer herdrukt en ik heb begrepen dat het eerste boek, de scherpschutter, anders is dan de originele versie. Wat is er precies aan het boek veranderd?
SK; Ik heb het hele boek herschreven. Ik heb altijd al gevonden dat dit eerste boek zo anders was dan de andere delen en de reden hiervan is dat ik het geschreven heb toen ik nog zo jong was. Het kwam op mij altijd over dat het verhaal te hard probeerde om iets heel, heel erg belangrijks te zijn. Dus heb ik geprobeerd om het ietwat te vereenvoudingen. Het pas nu inhoudelijk beter bij wat er later (in de andere delen) staat te gebeuren. Het is dus eigenlijk behoorlijk anders. Ik denk dat de hamvraag uiteindelijk is; als je het eerste deel al gelezen hebt, wil je de nieuwe versie dan wel lezen? Als je een perfectionist bent dan denk ik dat je dat wel wilt en anders ook niet.

Amazon.com; Is de Donkere Toren serie nu af?
SK; Ja het is af

Amazon.com; Het eerste Donkere Toren boek is gepubliceerd in 1988 en in het nawoord zegt u dat u begonnen bent met het schrijven ervan in 1970. Dat is meer dan 30 jaar geleden, zelfs nog voor “Carrie”, uw eerste gepubliceerde verhaal. Toen u dan eindelijk het laatste boek van de Donkere Toren serie af had, gaf dat een ander gevoel dan bij het afsluiten van de andere boeken?
SK; Er is altijd een bepaald gevoel. Je krijgt dit gevoel bij elk boek wat je afsluit wat het schrijven ervan is vaak toch een behoorlijk lang proces. Hoe langer het proces des te sterker is het gevoel. Met dit boek was het zo…, ik heb eigenlijk nog nooit eerder zoiets gevoeld. Het was echt vreemd. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik het moet omschrijven.

Amazon.com; Het vijfde boek van de serie, De wolven van Calla, staat gepland om in november 2003 uit te komen en de overige boeken zullen snel daarop volgen. Een lied voor Susannah komt uit in de zomer van 2004 en het laatste boek, De Donkere Toren, in november van datzelfde jaar. Bij de vorige delen zat er altijd behoorlijk wat tijd tussen voordat er weer eens eentje gepubliceerd werd, waarom nu zo’n haast bij de laatste delen?
SK; Op het moment dat ik ook daadwerkelijk begon met het schrijven van de laatste delen, voelde het net als die WWF worstel wedstrijden waarbij het altijd om alle knikkers gaat. Het was erop of eronder en ik had het idee dat als ik het niet meteen af zou maken het ook nooit meer zou gebeuren. Dus ik dacht, ik ga zitten en typ een eind weg totdat het klaar. Toen ze klaar waren, zag ik geen reden om ze niet zo snel mogelijk te publiceren. Mijn uitgangspunt en tevens verzoek aan de uitgever was dan ook om ze alle drie tegelijk te publiceren. Dit wilde ze om verschillende redenen niet doen. Een van die redenen was om zo veel mogelijk mensen toch nog geïnteresseerd te krijgen voor de boeken die al gepubliceerd waren.

Als ik ergens ben en ik vraag aan de mensen; “hoeveel van jullie hebben een boek van mij gelezen?” Ze zijn daar natuurlijk omdat ik er ben dus ze steken allemaal hun hand op. Daarna zeg ik; “Doe je hand naar beneden als je nog nooit een van de Donkere Toren boeken hebt gelezen”. En altijd doet ongeveer de helft van het publiek zijn hand naar beneden.

Amazon.com; Hoe zou dat komen?
SK; Volgens mij zijn er meerdere redenen. Ten eerste denkt men vaak dat het heel erg verschilt van al het andere wat ik heb geschreven, en dat is dus echt niet zo. Ik bedoel, het komt allemaal uit dezelfde geest, met hetzelfde intellect, dezelfde idiote persoon met een kronkel door z’n hersenen heeft, heeft het allemaal geschreven. Ten tweede denk ik dat een heleboel mensen gedacht hebben; “Ik begin liever niet aan die serie, want hij is nog niet af”. En nu is het dus wel af. Dus wilde ik ze bij Viking de kans geven om de vorige delen opnieuw uit te geven. Een andere reden is ook, om het enigszins goed te maken met al die mensen die altijd zo lang op alle delen hebben moeten wachten, en dat ik nu tegen ze kan zeggen dat de laatste boeken vlot achter elkaar uit zullen komen.

Veel mensen waren behoorlijk kwaad op mij na het lezen van Het verloren rijk, omdat het eindigt met een groep reizigers op de trein die hen zal vermoorden als ze een raadselwedstrijdje niet winnen. Blaine zegt dan; “Werp jullie netten uit, zwervers. Bestook me met jullie vragen en laat het toernooi beginnen!” En dan….. is er een stilte van drie jaar. Daar waren een heleboel mensen flink nijdig om. En om dat een beetje goed te maken wilde ik de laatste boeken zo snel mogelijk na elkaar uit laten komen.

En dan nog iets, Wolven van Calla en Een lied voor Susannah eindigen allebei op een zodanig manier dat je echt wilt weten wat er verder staat te gebeuren. Het zijn een soort cliffhangers, maar dat heb ik niet met opzet gedaan. Als ik mijn werk goed gedaan heb, dan moeten mijn lezers zich tijdens het lezen van mijn boeken altijd blijven afvragen wat er nou weer gaat gebeuren.

Amazon.com; Met dertig jaar tussen de eerste bladzijde en de laatste van deze serie, is het verhaal nu geëindigd zoals je het altijd gepland had?
SK; Je kunt het vergelijken met het afschieten van een kernraket naar een doel 3000 mijl verderop. Je bent blij als het enigszins in de buurt komt van het doel. En dat is zo ongeveer wat ik heb bereikt. Het is wel zo dat toen ik eenmaal op weg was in het verhaal, ik een bepaald idee had van hoe de verhaallijn zou moeten zijn. Dit blijkt ook uit menig andere boeken. De niet-scherpschutter boeken die verwijzen naar de scherpschutter, verwijzen op hun beurt weer naar wat er gaat gebeuren. Als ik mijn werk goed heb gedaan dan zullen de mensen in de eerste instantie verbaasd zijn maar uiteindelijk zullen ze zeggen; “Ja, zo heeft het moeten gaan”.

Amazon.com; Uw boeken vallen op door de verwijzingen die onderling gedaan worden. De manier waarop personages in het ene verhaal, gebeurtenissen of personages van een totaal ander verhaal benoemt waardoor zo’n beetje alle boeken met elkaar zijn verbonden. De laatste jaren houden uw boeken steeds meer verband met de Donkere Toren serie. Bijvoorbeeld Zwart Huis wat werd gepromoot als het vervolg van De Talisman, maar eigenlijk veel meer een Donkere Toren boek bleek te zijn. Is dit iets wat u bewust gedaan hebt of zit de Donkere Toren universum zodanig in uw onderbewustzijn dat een boek vanzelf in die verhaallijn terugkomt?
SK; Tja, met de tijd begon het steeds meer op te vallen. Er kwam een moment, ik denk ongeveer tijdens het schrijven van Het verloren Rijk, toen ik me realiseerde dat pater Callahan van Bezeten Stad een personage zou worden in de Donkere Toren verhalen. Toen ik in 1974 het boek Bezeten Stad schreef, wist ik vanaf het moment dat pater Callahan het verhaal “uit” ging, dat hij weer ergens tevoorschijn zou komen. Toen kwam het moment dat ik wist dat het zou zijn in de wereld van de Donkere Toren. En er kwam ook een moment waarop ik me realiseerde dat van alle personages van al die boeken hun koers veranderde door de aantrekkingskracht van de Toren. Met als resultaat dat zo ongeveer iedereen van alle boeken waarmee de Donkere Toren verband houdt, terugkomen in de Donkere Toren boeken. Je hebt pater Callahan, Ted Brautigan uit Harten in Atlantis en Dinky Earnshaw uit alles is eventueel. Ook Shimi, de barjongen in De Tovernaarsglas komt terug. Een heleboel personages die tegen het einde bij elkaar komen, waaronder ook een persoon die iedereen wellicht zal herkennen.

Amazon.com; En wie is dat dan?
SK; Nee
Amazon.com; Ach, kom op. Wil je het echt niet zeggen?
SK; Ok, eigenlijk kan ik het wel vertellen. Die persoon ben ik.

Amazon.com; Uw uitgever noemt In de ban van de ring van J.R.R. Tolkien als vergelijking met de Donkere Toren serie. Ziet u het ook op die manier?
SK; Zo is het voor mij wel begonnen. Er waren een heleboel jonge fantasie schrijvers tegen het einde van de jaren en begin jaren 70 die beïnvloedt waren door zijn boeken. Robert Jordan is een van ze. Terry Brooks is er nog een. Stephen Donalds is een derde die ik kan noemen en zo kan ik wel doorgaan. Ik was slechts een van de vele schrijvers die de boeken las en gewoonweg perplex stond van de magie in de verhalen, van het idee van een zoektocht en van de omvang en de breedte van het verhaal, en hoe lang het duurde om de verhalen te vertellen en hoe spannend ze waren. Toen zei ik tegen mezelf; “Zoiets wil ik ook schrijven’. Toen ik bezig was met het eerste boek, zei ik tegen mezelf; “Je weet dat je nu heel, heel erg voorzichtig moet zijn want anders ben je gewoon aan het kopiëren wat Tolkien al geschreven had”. En dat was absoluut niet wat ik wilde. Maar ik vond het idee van een zoektocht geweldig, het proberen om ver weg te gaan, ver weg om alles weer recht te zetten. Ik wilde het echter meer verbonden zien met onze eigen wereld. Het moest niet volledig een fantasiewereld worden. Het moest een connectie hebben met onze eigen wereld. En dat is ongeveer wat ik heb gedaan.

Amazon.com; Wie of wat zou van de Donkere Toren boeken meer een fantasieverhaal maken denk je?
SK; Daar besteed ik eerlijk gezegd nooit zo heel veel aandacht aan. Het kan me niet schelen hoe je mij noemt als ik mijn cheque maar krijg. Ik heb brood op de plank te brengen en ik moet de gas- en licht rekening en dergelijke betalen.

In een supermarkt in Sarasota kwam een vrouw naar me toe en zei; “Ik weet dat je Stephen King bent en het is geweldig, blah, blah, blah, dat je een schrijver bent en nu sta ik hier in de supermarkt met je te praten, maar ik heb geen enkel boek van je gelezen en ook geen van je films gezien omdat ik niet van horror hou”. En ik zei; “waar hou je dan wel van?” En ze zei; “Ik vind die film, Shawshank Redemption wel mooi”. Ze noemde nog een paar andere, maar ik weet zeker dat ze die noemde. Dus ik zei; “Die heb ik geschreven”. En ze zei; “Nietwaar”. En ik zei; “Echt waar”. En ze zei; “Nietwaar”.
De mensen zien mij vaak alleen maar als horrorschrijver. Maar ik zie bijvoorbeeld Dodelijke Dilemma meer als een liefdesverhaal net zoals de Tovenaarsglas. Sommige verhalen die ik heb geschreven hebben helemaal niets bovennatuurlijks erin. Ik schrijf gewoon wat ik schrijf.
Als je de Donkere Toren serie wilt classificeren, dan zou ik ze scharen onder de fantasieverhalen. Maar niet onder de verheven fantasie want er zitten geen elven en tovenaars en zo in , maar er is wel een heks. Er zitten velerlei vreselijke figuren in, maar er is ook wat drama denk ik. En er zit een liefdesverhaal in met Susan en Roland. Er zitten een heleboel aspecten in. En zo zou fictie naar mijn mening moeten zijn. Ik hou er niet van om dingen in hokjes te stoppen.Je kunt een jongen in een duivenhok zetten maar dat maakt hem nog steeds geen duif. De mensen die mijn boeken lezen begrijpen dit en gelukkig zijn dat er genoeg, zodat ik mezelf niet weer elke keer hoef uit te leggen.

Amazon.com; Beschouwt u de Donkere Toren als uw opus?
SK; Ja zeker. Elke keer dat ik er mee wilde stoppen, pakte ik het toch weer op en zei ik tegen mezelf; “Deze keer wordt het echt heel erg moeilijk en deze keer moet ik me er helemaal in graven om de klus te klaren”. En elke keer was het net alsof het verhaal op me aan het wachten was om me er weer helemaal in op te nemen. Als ik er dan eindelijk weer aan werkte zei ik tegen mezelf; “Waarom ben ik er in hemelsnaam zolang mee gestopt?”. Er is gewoon geen antwoord voor behalve dan dat het er op leek dat ik een pauze nodig had om me weer op te laden aan het einde van elk boek. Toen ik dan aan de laatste boeken begon om de serie af te ronden, dat was waarschijnlijk in juli 2000, kreeg ik het ongeluk en ik had heel veel pijn. En dat maakte het lichamelijk voor mij nog moeilijker dan bij de andere boeken. Maar toch, er is geen betere pijnstiller dan de mogelijkheid om in een andere wereld te verdwijnen. Ik ben er gek op.

Amazon.com; Een tijdje geleden deden zich behoorlijk wat geruchten in de rondte over uw mogelijke pensioen en het binnenkort stoppen met schrijven. Hoe zijn deze geruchten in de wereld gekomen? En is er iets van waar?
SK; Ik werd geïnterviewd door een vrouw van, ik geloof, The LA Times en ze vroeg me wat de toekomst zou brengen. Ik vertelde haar alles waar ik mee bezig was, wat op dat moment mijn werk aan de laatste delen van de Donkere Toren serie was. En ik werkte aan een dertiendelige TV serie Kingdome Hospital. Ik vertelde haar dat als dat allemaal af was, ik wat rustiger aan zou gaan doen omdat ik ongeveer een beetje alles wel had gezegd wat ik wilde zeggen. En daaruit trok zij haar conclusies en riep; “Dus u gaat met pensioen?” Waarop ik zei; “Ik heb ongeveer een beetje alles gezegd wat ik wilde zeggen en als dat met pensioen gaan heet dan is dat wat ik ga doen. Dus het verhaal werd zo verspreidt. Stephen King gaat met pensioen…of wat dan ook.

Ik zie mezelf niet op een punt aankomen waarbij ik zou stoppen met werken, omdat ik echt plezier heb in wat ik doe en het houdt me van de straat. Ik vermaak mezelf gewoon. Ooit zei John D. MacDonald; “Ik entertain vermaak eerst mezelf voordat ik een ander vermaak.” Maar dat daargelaten, het beëindigen van de Donkere Toren serie is de kroon op mijn werk. Het vat eigenlijk zo’n beetje alles wel samen. En ik denk dat alles wat daarna nog zou komen als een epiloog van mijn levenswerk zou zijn.
Ik denk dat ik zal gaan afbouwen wat betreft het publiceren van mijn werk want eerlijk gezegd vind ik een groot gedeelte van mijn werk heel erg vervelend en dan vooral het beroemd-zijn gedeelte, waarbij iedereen je herkend. Dit komt natuurlijk direct voort uit alle publiciteit, wat natuurlijk heel erg positief is voor de uitgevers en verkopers want dat betekend dat je een hoog herkenbaarheids factor hebt. Maar het is minder prettig als ik gewoon eens naar een honkbal wedstrijd wil of uit eten ga. Ok, het mes snijdt aan twee kanten. Als ik uit eten ga en het restaurant is eigenlijk vol, dan vinden ze toch nog een plekje voor me, maar dan komt iedereen naar mijn tafel en willen dan dat ik menu’s onderteken of allerlei andere dingen. Je privacy is dan echt zoek. Het werkt twee kanten op.

Amazon.com; Worden er nog andere nieuwe Stephen King titels uitgegeven tussen de herschreven versie van de Scherpschutter die in juni uit komt en de Donkere toren die november 2004 wordt verwacht?
SK; Ik ben niet begonnen aan een nieuw boek sinds ik in maart begonnen ben met het afmaken van de Donkere Toren serie. Het laatste boek was in oktober klaar. Op dit moment is het normaal voor mij om even helemaal leeg te zijn. Ik heb wel wat ideeën maar daar heb ik nog niets mee gedaan. De Donker Toren boeken zullen uitgegeven worden en daarna zullen jullie een hele tijd even niets van mij horen, dit kan variëren van een periode van twee tot vijf jaar. Maar er zal zeker wat komen. Tenminste dat denk ik, tenzij ik dood erbij neerval.

Amazon.com; Asjeblieft niet.
SK; Zeg dat wel, asjeblieft niet.

Follow by Email
YouTube