Het verhaal | Filmmakers | Acteurs | Filmquotes | Fotogalerij | Interviews & recensies | De DVD/VHS | Het Dagboek | De film | Het Filmdagboek
Ridley Pearson op de set!
DECEMBER, 2002
Zondag
Ik arriveerde in Tocoma, liefdevol Tacoma, en sloot me aan bij Tom Brodek, de producent. We hadden lunch en gingen toen op pad om Thornewood, het enorme huis waar veel van Het Dagboek zal worden gefilmd. Om eindelijk de locatie te zien waar ik over heb geschreven, zowel in Het Dagboek als later voor het filmscript, was adembenemend. Alles waarover ik heb geschreven is tot leven gekomen. Ik zag de scènes zich ontvouwen, ik kon de stemmen horen in mijn hoofd. Het was een bijzonder moment.
Geïnspireerd door mijn wandeling door Thornewood startte ik met het herschrijven van het script, zodat het iets zou worden dat goed te filmen zou zijn, en meer in het budget passen.
Maandag
Ik zit in een kantoortje waar onze productie is gevestigd, in een groothandel in een industrieel park. Ik ga aan het werk, gravend in het script en schrijvend voor bijna 8 uur achtereen. Er zijn 8 tot 10 personen hier, en ik voel voor het eerst dat we een film aan het maken zijn. Om te zien wat er allemaal gaat gebeuren.. ik kan het niet helpen maar ik verlang ernaar. Ik ben begonnen.
Uitgeput kom ik terug in ons motel rond een uur of tien. Om half vijf sta ik weer op, om te werken aan The Body Of David Hayes. Daarna ontbijt en weer naar de productie.
Woensdag
De executive producer heeft om enkele veranderingen in het laatste script gevraagd, dus ik ga weer aan het werk. Het duurde ongeveer vijf uur om het goed te krijgen. Het gaat naar Stephen King en de ABC en ik duim maar dat het goed is.
Donderdag
De director, Craig Baxley komt aan. We hebben wat vergaderingen over het script, en ongeveer tien van ons gaan de locatie verkennen. En weer, als alle hoofden van alle afdelingen de scènes die ik geschreven heb bediscuseren (ik ben maar een vliegje op de muur hier), realiseer ik me dat de film tot leven komt, en het is pure enthousiasme dat ik voel. Er zijn discussies over paard en wagens die arriveren, auto’s uit die periode, het afsluiten van straten, de verlichting van de slaapkamer alsof het dag is, terwijl we het snachts filmen. Iedereen hier is een veteraan op zijn gebied, en elk van hen wil zijn stukje zo perfect als mogelijk maken. We zijn hier nu met 25 man ongeveer, en het kantoor zoemt van activiteit. Alle telefoonlijnen zijn de meeste tijd bezet, en ik kan geen lijn krijgen om internet op te gaan. Er is een beetje paniek nu we nog maar 6 werkdagen hebben voor we gaan filmen. Niet alleen maken we een film, we maken ‘m al heel binnenkort!
Vrijdag
Er komen notities binnen van ABC. Ze vinden het niet goed wat ik met het script heb gedaan. In de bijna 6 maanden dat we samenwerken met ABC is dit de eerste keer dat ze negatief reageren. De director en ik vergaderen erover en beslissen te wachten met het maken van veranderingen tot na het weekend. Het is niet gemakkelijk voor me om te wachten, ik wil het goed maken en wel nu. We zitten 5 dagen voor we gaan filmen, we hebben niemand gecast voor de rol van Ellen en John, we hebben een script dat niet goed is en ook onze uitvoerend producent is er nog niet. Een lange, lange wachttijd…
Maandag
Meer discussie met ABC. We hebben een vergadering gesceduled voor 3.30, die nooit doorgaat omdat een verkeerschaos Tom en mij tegenhoud om op tijd in Seattle te zijn.
Ik zit ook nog bij de casting en zie acteur na acteur zijn best doen. Ze lezen allemaal mijn regels uit het script. Het verhaal komt echt tot leven, terwijl ik de acteurs hoor praten, en het is onderwijzend en spannend.
Donderdag
D-Day. De vergadering..
JANUARI, 2003
De eerste drie dagen dat we filmen zijn gevuld met spanning en verwachting. Dit is doorgewinterde crew. Ze hebben allemaal al eerder samen gewerkt, en ze doen het goed. De uitdaging is het koude, natte weer en het feit dat deze eerste drie dagen buiten wordt gefilmd, wat betekend dat de meeste van ons 13 uur per dag buiten in de kou staan. Het is koud tot op het bot, het soort dat je niet kunt ontvluchten en er is ook nergens anders waar je heen kunt gaan. Ons basiskamp, met een paar warme campers, is vier minuten van Thornewood Castle, ofwel Rose Red, zoals het in de film bekend is. Dus ga je nergens heen, of je mist wat..
De regisseur doet zijn magische werk, en we beginnen met het filmen van de buitenscènes die tegen het einde van de film te zien zijn. Dit zijn verschrikkelijk belangrijke scènes voor mij, als de schrijver, en ik sta van een afstandje te kijken als de regisseur, wiens film dit is, mijn worden neemt en ze interpreteert en zo de scène tot de zijne maakt. Het is zowel een beetje pijnlijk als spannend, en ik schik me in mijn rol. Ik ben hier om het script zonodig te herschrijven, met de acteurs te praten als ze dat vragen, en om achteruit te zitten en deze film te zien maken. Ik ben van nature een regelaar, en het is niet in het begin niet gemakkelijk, maar ik respecteer mijn rol, en dat het de film van de regisseur is en niet de mijne, en zo wordt ik een observateur/medewerker.
Ik mag een rolletje spelen in de film, als Preston, de butler, en ik moet scènes spelen in de eerste filmdagen. Verschrikkelijk koud in mijn smoking, en ik sta uur na uur buiten, wachtend op het volgende shot. Het is een fantastische tijd, ondanks het weer, want we hebben de oude auto’s, wagens, paarden, bedienden, lichten, butlers en fantastische sets (Craig Stern, productie designer). De filmmagie begint en we starten met filmen. “Action” roept de regisseur. De film is begonnen. Er is geen weg meer terug.
WEEK 1
Onze eerste week begint binnen Thornewood Castle. We hebben de drie dagen buiten filmen af, waar niet echt veel dramatisch gebeurde, maar nu zijn we met de echte uitbeeldingen bezig. Onze hoofdrolspelers, Lisa Brennen en Stephen Brand, beginnen ons hun talent te laten zien, en we zijn ondersteboven van de cast die we hebben. Ze zijn sensationeel! We filmen per locatie, dus niet in volgorde van het script, dus de acteurs moeten van een scène uit het midden van de film overschakelen naar een uit het begin, allemaal op dezelfde dag. Ze verwisselen kostuums, veranderen hun make-up en zestig mensen rennen rond om lichten goed te zetten, camera’s op de goede plaats te krijgen enzovoorts. Iedereen met een specifieke eigen rol, en alle stukjes van de puzzel in de film beginnen zich te ontvouwen.
We beginnen in Ellens slaapkamer en we schieten in vijf dagen 13 uur film vol. Stukjes van scènes, volledige scènes die in de film gaan voorkomen. De mensen die dagelijks terug komen rond elf uur, en terwijl we in een kleine kamper op elkaar gepakt zitten en kijken wat er gefilmd is de dag ervoor, we realiseren ons dat de film echt tot stand komt. De eerste dagen vol van angst en onduidelijkheden, maar onder de capabele handen van de regisseur komen de puzzelstukjes op de goede plek te liggen. Het is duidelijk dat we goede acteurs hebben (inclusief Tsidii Leloka en Kate Burton) en fantastische sets, en dat we een goedogende film aan het maken zijn. Aan het einde van de week ontvangt Stephen King eindelijk de eerste stukjes film, en hij bekijkt ze in zijn winterhuis. Hij belt op om te zeggen dat hij blij verrast is met wat hij ziet. Je krijgt het gevoeld dat hij meer geïnteresseerd is als eerst (hij is bezig met het schrijven van Kingdom Hospital voor ABC en heeft nauwelijks tijd om boven te komen voor lucht) en dat zijn geïnteresseerdheid de producers weer blij maakt.
Een probleem: we zijn achter komen te lopen deze eerste week, en er hangt een onuitgesproken spanning in de lucht. We moeten sneller filmen of we komen in diepe financiële problemen. Er wordt heen en weer gebeld naar ABC. De regisseur beloofd dat het sneller zal gaan als sommige cameraploegen door elkaar worden gehaald. Maar niemand is er zeker van dat de oplossing is, en als dat niet werkt zijn we aan de beurt. Omdat het een periodefilm is (1910) maakt dat het allemaal net wat gecompliceerder en duurder om de film te maken.
Het eerste weekend. Ik ben bezig met bijna 30 pagina’s wijzigingen om sommige karakters wat verder uit te werken en sommige scènes wat aan te scherpen. Eenmaal maandag ben ik uitgeput, en sommige wijzigingen worden bediscuseert, en we starten de dagelijkse 13 uur filmen weer van voren af aan. Ik kan niet eens tijd vinden om dit dagboek bij te houden. Ik heb 30 emails per dag in mijn mailbox: onbeantwoord. Heidi valt me lastig voor dagboek verhalen voor op de website. Ik slaap maar 4 uur per dag, als ik geluk heb. Dus zo maak je een film. Hoe vol glamour en glitter, hoe interessant…
In het midden van de week laat de regisseur zien wat hij heeft beloofd. We lopen weer op tijd. Opluchting hangt in de lucht. Sommige spanningen worden opgebouwd als de acteur goed in zijn rol zit. Het is wat vreemd in het begin, maar iedereen is OK. De meeste acteurs weten zich goed in te leven in hun rol, en je ziet dat ze de haat voor elkaar (Ellen en John haten elkaar) goed weten neer te zetten. Net echt. Maar als ze van de set af zijn lachen ze met elkaar. Het laat maar zien hoe professioneel ze zijn. In ben verbaasd over hoe ze in hun rol kunnen zitten als ze op de set bezig zijn. Wat een ervaring! Dit is een ervaring voor het leven.
WEEK 2
Ik realiseer me dat de cast weet dat het een goede film wordt, als we maar die 13 uur per dag filmen en hard blijven werken.
Meer wijzigingen. Meer lange nachten. Maar het team heeft zijn ritme gevonden als we Ellens slaapkamer kunnen verlaten en in de zitkamer kunnen gaan filmen. Het zijn lange, dramatische scènes, en de acteurs moeten dezelfde regels herhalen, dezelfde uitdrukking, opnieuw opnieuw en opnieuw. Ze hebben een onmogelijke taak. Lisa Brennen en Steven Brand worden met de dag beter. Er wordt door de crew gefluisterd dat we de kans hebben een echt goede film te maken, en je ziet de spanning opbouwen. De frustratie van de eerste 8 dagen hebben plaats gemaakt voor ritme en teamwork en dat is fantastisch om te mogen zien. Het werkt. De film komt tot leven.
Het is interessant om de mensen te zien terwijl ze werken. Er zijn onuitgesproken regels over welk respect iedereen naar elkaar uitdraagt. Zelden hoor je een uitspraak waarin niet het woord “meneer” voorkomt, of eindigt met “bedankt” of begint met “alsjeblieft”. Buiten de set spreekt niemand zo formeel, maar hier, binnen de film, is er een beleefdheid waarbij niemand zich aangevallen of beledigd hoeft te voelen. De regisseur krijgt de ruimte die hij nodig heeft. Weinigen onderbreken hem, behalve zijn assistent en de man die verantwoordelijk is voor het licht en het camerawerk. Als je een moment met de regisseur wilt, vraag je aan zijn assistent en hij zorgt ervoor dat je die tijd krijgt. Niet dat de regisseur niet benaderbaar is, dat is hij zeker. Maar er lijkt een onuitgesproken respect te zijn die iedereen uit zijn buurt houdt zodat hij zijn werk kan doen. Iedereen werkt voor deze ene persoon en doet alles om het hem naar zijn zin te maken.
Het werken in de zitkamer gaat heel goed. Sommige spannende scènes. Soms gaat de regisseur even van het script af en vind een scène uit waarin de woorden wel hetzelfde zijn, maar waarin de choreografie van de scène wordt veranderd. Als de schrijver wordt ik wat gefrustreerd dit te zien gebeuren, maar het is nu zijn film, en niet de mijne. En hij is de man die weet hoe hij woorden moet omzetten naar film, dus hou ik mijn mond maar dicht en kijk toe hoe hij werkt. De scène waarin Sukeena naar de gevangenis wordt afgevoerd is ontzettend interessant. Ik denk dat het heel erg goed is. De regisseur tovert wat ik had geschreven als een scène in de hal om in een verwarrend komen en gaan van karakters. Ik ben hier een beetje boos om, maar aan het einde begrijp ik wat hij ermee wil zeggen en ik denk dat hij het toch goed gedaan heeft door het op deze manier te filmen. Totdat de film aan elkaar is gezet zullen we het niet weten, maar hij spendeert veel tijd aan deze scène, die eerst niet meer nodig had dan een paar uur. Deze uitloop heeft zijn weerslag op de producers en zijn assistent, en anderen. We hebben te veel tijd besteed aan sommige kleine scènes, en tijd is geld. We denken nog steeds dat de film niet op tijd af zal kunnen zijn. We beseffen dat er koppen zullen gaan rollen als we buiten het schema blijven lopen. Veel scènes zijn nu nog niet af, en hoe we dat af gaan maken weet niemand, behalve de assistent. Hoe hij het bijhoud is mij een raadsel.
We zijn door de zitkamer scènes heen, en filmen nu in John zijn studeerkamer, waar men fantastisch acteerwerk laat zien. We hangen Doug Posey op, Sukeena verleidt John, Lisa maakt ruzie met John. Het stomende deel van de film begint zich te laten zien. Het zal sexy worden. Veel Victoriaanse nachtgewaden en gluurders, en vrouwen die rond het huis lopen. Smakelijk! Het studeerkamer en trappen werk duurt lang, maar we bouwen op naar de feestscène waarnaar iedereen heeft uitgekeken gedurende de film. Er zijn 60 extra figuranten aangetrokken voor deze scène, die kleding dragen uit de film de Titanic, een band, een supergrote set en overal camera’s. Het beloofd een lange lange dag te worden. En dat is het. Heidi Mack en Jaques Bailhe en Fletcher Brock bezoeken ons om de feestscène te zien. Heidi wordt als een figurant ingezet, en ik ook: als Preston de Butler. Ook Greg Shepard, van ABC is er om te zien hoe we deze scène doen. Het is een echte money scène, en het zal de film zeker rijk en bijzonder doen overkomen. Het is vermoeiend, en het is al het derde korte weekend voor iedereen. Maandag ochtend om 7 uur staat iedereen weer met zijn slaperige hoofd op de set.
WEEK 3
Dit was onze locatieweek, maar we zijn achter op schema dus we blijven nog een dag in Thornewood Castle tegen hoge kosten, om af te maken wat afgemaakt moet worden.
Het is onze laatste blik op Thornewood en we hebben de hele dag twee cameracrews aan het werk gehad, met de regisseur heen en weer rennend tussen die twee. Een hectische dag voor hem. Hij vangt mijn blik ergens op deze dag en zegt: “I love this job,” en hij meent het nog ook. Hij blijft kalm gedurende alle chaos. Helaas eindigen we nog niet op tijd aan het einde van de dag en al ons harde werk. We zullen de rest later af moeten maken.
Location day 1: Ellens mansion
Het regent en de producers vertellen me dat we toch buiten moeten filmen omdat het weer alleen maar slechter zal worden. We hebben een grote scène buiten; met paard en wagens, auto’s en prachtige kostuums, en alles in de druppende regen en koude temperaturen. Bah. Iedereen, maar dan ook echt iedereen, gedraagt zich nog steeds goed ondanks deze misère. Niet een klacht wordt gehoord. Regen, regen, regen. Paarden die het niet meer aankunnen, auto’s die het af laten weten, lenzen die nat worden, microfoons die nat worden en het niet meer doen… niet een klacht. En verrassing, de echte regen geeft de film iets dat we nooit hadden kunnen kopen. De shots zien er geweldig uit het beloofd een van de mooiste scènes van de film te zijn. Ik schrijf wat in de scène waardoor er iets over het slechte weer gezegd wordt. Dit is de dag die bewijst dat de film inderdaad vloeit.
Location day 2: Ellens Mansion
We zijn binnen voor een theepartijtje. 17 dagen verder in de film schieten we eindelijk de eerste scène. Het is een lange, maar hij gaat goed. De regisseur schiet wat verschillende close ups. Goede film vandaag.
Location day 3:
Ik krijg de griep als we met de film voor een Chinatown scène naar buiten gaan, de koude regen in. Craig Sterns en Craig Baxley op hun best. Ze maken prachtige atmosferische beelden, waarnaar je moet kijken. Het is maar 20 seconden lang, en ze filmden er 6 uur, maar het is fantastisch. Je voelt je alsof je zelf in 1911 op die plaats bent. Verbazend.
2nd half location day 3:
We gaan naar binnen om het shot in de garage te maken. Ik voel me niet best en verlaat de set vroeg. De regisseur gaat weer anders draaien dan in het script staat, dus het is een goede zaak dat ik wegga. Later zie ik wat hij ervan gemaakt heeft en ik besef me dat hij een fantastische scène heeft neer laten zetten.
Het blijkt mijn laatste dag op de set te zijn. Ik ga terug om wat tijd door te brengen met vrienden in Seattle, en ga de volgende dag naar huis. Van nu af aan moeten we het per telefoon afdoen. De verfilming loopt weer achter op schema. Ik schrijf 11 februari, en ze proberen vandaag de film af te maken, diverse volle dagen achterop schema. Ik heb niet gehoord of we nog steeds binnen het budget zitten, maar als dat zo is dan is het wel maar net op het randje.
Alle stukjes film die ik heb mogen zien zijn fantastisch! Vandaag kreeg ik er weer een aantal in de post. Ik denk dat we een fantastische film hebben gemaakt, en ik hoop dat ABC goede cijfers geeft en om een vervolg gaat vragen. Het is zich al aan het ontwikkelen in mijn hoofd…
Ridley Pearson
St. Louis, MO
Feb 11, 2003
